Ik besloot een op een PC gebaseerd navigatie systeem aan te schaffen omdat ik bijna constant beneden in de kajuit zat te navigeren en overtochten te plannen, inplaats van te genieten van de werkelijke genoegens van een zeilvakantie. Ik zeil bijna altijd alleen met mijn vrouw die last van rheuma heeft in haar handen en haar armen. Zij kan dus niet zoveel doen. Ik vaar dus min of meer single handed.

Voordat ik aan een tocht begin maak ik een plan. Als het een tocht is die ik eerder maakte en heb opgeslagen, neem ik hem over uit de database. Als het een nieuwe trip is stel ik hem samen uit de waypointdatabase die ik in de loop der jaren heb opgebouwd. Dit gaat erg simpel; je dubbelklikt op een waypoint op het scherm om hem toe te voegen aan de route. Op die manier stel je de complete tocht samen. De rest van de planning bestaat uit het lezen van de zeilaanwijzingen in de pilot, en het berekenen van de beste vertrektijd in verband met het tij. Dat gaat met het programma Navmaster Offshore van PC Maritime. Je kunt de computer vragen om voor een bepaald tijdsinterval, b.v. 6 keer per uur, een plot te maken van de triptijden op basis van de verwachtte snelheid en de getij. Je kunt zo de meest gunstige vertrektijd bepalen.

Het weerbericht krijg ik van het internet via mijn GSM. Meestal gebruik ik het weerbericht van de Met Office. Ik betaal de tickets en ontvang de berichten zonder problemen.

Van af dat moment kunnen we vertrekken en gebruik ik, waar mogelijk, de Autopilot omdat ik dus quasi single handed vaar. Doorgaans vaar ik op cross track error correction. Je vaart dan een rechte lijn naar het volgende waypoint. Maar afhankelijk van het gemaakte plan, staat de stuurautomaat ook wel op een kompaskoers, die dan vooraf berekend is voor het verzet door het getij, gedurende de overtocht.

Ik gebruik de stuurautomaat ook bij het kruisen. Door slechts op twee knopjes te drukken draait de boot 100 graden en geeft mij in de tussentijd de tijd om de lijschoot los te gooien en de loef schoot, intussen lijschoot geworden, door te zetten.

Gedurende de tocht wordt de GPS positie gelezen en opgeslagen door het programma op de PC. Het scherm toont de gevolgde weg en de huidige positie. Ieder halfuur wordt het logboek bij gehouden. Dat is het interval dat ik ingesteld heb.

De kaart op het scherm wordt automatisch gekozen zodat die optimaal is voor het moment. In feite zie ik tegelijkertijd twee kaarten; een gedetailleerde met de huidige positie en een met een groter bereik die het nog te varen traject laat zien.

Op het zelfde scherm, aan de zijkant, staan de waarden van de wind snelheid en richting, snelheid over de grond en door het water, diepte, koers en behouden koers.

Ik luister zorgvuldig naar de weerberichten op BBC4 en de marifoon.

Als we onderweg een vrachtschip zien dat mogelijk op een aanvaringskoers ligt, schakel ik de radar in en stel daarmee een peiling in. Aan het verloop van die peiling is te zien of ik tot actie moet komen of niet. De radar is ook heel nuttig om de regenbuien in de gaten te houden en het moment te bepalen wanneer je je in het oliegoed moet steken.

Als we aankomen schakelt het programma automatisch over op de meest gedetailleerde kaart, zodat ik gewoon kan aanlopen. Wel even een snelle blik in de pilot voor de details.

Aangekomen schakel ik over op het programma “Navtides” om te zien wat de rijzing van het tij is zodat ik kan inschatten hoeveel ketting ik moet steken.

Eenmaal voor anker stel ik de ankerwacht van de GPS in. Deze geeft dan een alarm als het schip zich verder dan de ingestelde afstand van het beginpunt verwijdert.

Als al die werzaamheden achter de rug zijn en het weer is koud en miserabel, dan schuiven we een DVD in de laptop en kijken naar een film of een opera, onder het genot van een koude trapist. Life is really tough!